استاندارد سازی کاربرد گونه ها و روش های دوخت جهت ترمیم پارچه های قدیمی با ارائه نمونه های مثالی

پارچه ها و دست بافته ها از انواع آثاری می باشند که به دلیل ساختمان سازنده و جنس ماده ی سازنده که غالباً دارای منشأ حیوانی مانند پشم یا منشأ گیاهی مانند پنبه، کتان و کنف هستند، بیشتر از مواد دیگر که دارای پایداری زیاد هستند، مانند ابزارهای فلزی و معدنی در معرض فرسایش قرار دارند. لذا توجه به مسئله حفاظت و مرمت آنها امری مهم است. مهمترین دلایل توجه به این بخش از آثار، مرمت آثار پارچه ای قدیمی موجود در جهت شفاف سازی هویت اسناد تاریخی و توسعه دانش و فرهنگ است. هدف از این تحقیق استفاده از روش دوخت برای ترمیم و پایداری بخشیدن به نمونه پارچه های قدیمی می باشد. در این روش مرمتی، مواد شیمیایی مانند انواع چسب ها هیچ دخالتی ندارند و تنها از روش دوخت به دلیل برگشت پذیری آن استفاد می شود. در این پایان نامه روشهای مرمت پارچه، آسیب های گوناگون پارچه، چگونگی استاندارد سازی گونه های دوخت و نوع مرمت با نمونه های مثالی معرفی می شود. از آنجایی که عوامل فیزیکی، شیمیائی، و بیولوژیکی تخریب هائی همچون پوسیدگی، سوراخ شدن، ضعیف و سست شدن تار و پود را به همراه دارند، لازم است هر کدام از این آسیب ها توسط روش و نوع دوخت مخصوص به خود مرمت شوند. در این تحقیق پارچه ای بدون طرح با الیاف پنبه ای که گذر زمان ضعف ساختاری در آن ایجاد کرده بود انتخاب شد و به طول و عرض15 10 برش خوردند، آسیب های دیده شده بر روی بافته های قدیمی بر روی نمونه های برش خورده در آزمایشگاه اجرا گردیدند و برای هر نوع آسیب 5 عدد نمونه سازی انجام شد و از هر 5 عدد یک نمونه به عنوان شاهد نگهداری و دوختهای متناسب با نوع آسیب اجرا گردیدند که از بین آنها یک نمونه به عنوان الگوی مناسب معرفی شد. در استاندارد سازی گونه ها و روش های دوخت هر پارچه ای با جنسیت خاص و نوع آسیب با ابزار خاص و روش و دوخت مخصوص به خود مرمت خواهد شد که ممکن است آن تکنیک دوخت مناسب پارچه دیگر با خصوصیات متفاوت نباشد.